Nanofood

Nanofood

Na fastfood, slowfood, gentechfood is er nu ook nanofood. Bij de bereiding of verpakking van dit voedsel is gebruik gemaakt van nanotechnologie. Het voorvoegsel nano wordt in de exacte wetenschappen gebruikt om een hoeveelheid aan te geven. Van millimeter via micrometer naar nanometer. Waarbij een nanometer een miljardste deel is van een meter. Met andere woorden onvoorstelbaar klein. Bij nanotechnologie maken we gebruik van deeltjes op moleculair niveau.

Een voorbeeld van nanofood is het in Australië ontwikkelde brood (Tip-Top) dat nanocapsules met visolie (rijk aan omega-3-vetzuren) bevat. De ingekapselde visolie heeft zo geen nadelige invloed op de smaak, passeert de maag en de gewenste ‘goede’ vetten komen pas vrij in de dunne darm.

De meeste toepassingen van nanotechnologie vind je in de verpakkingsindustrie. De ‘slimme verpakking’ is daarvan het bekendste voorbeeld. Een met nanotechnologie ontwikkelde biosensor aan de binnenkant van de verpakking detecteert al in een vroeg stadium de stoffen die vrijkomen bij bederf en geeft dit via verkleuring van het etiket door aan de consument.
Het Duitse Fraunhofer Instituut heeft een 10-nanometer dunne aluminiumoxide coating (een mensenhaar is 80.000 nanometer dik) ontwikkeld die vochtmigratie door de verpakking voorkomt. Ontbijtgranen en chips verpakt in deze verpakking blijven langer knapperig.

De mogelijkheden van deze nieuwe technologie zijn veelbelovend. Maar er zijn ook kanttekeningen te plaatsen. Zijn de eventuele risico’s al voldoende onderzocht? Wat is de invloed van nanoverpakkingen op het milieu? Wat zijn de gezondheidseffecten op de lange termijn? Hoe gedragen deze nanodeeltjes zich in het lichaam? Voorlopig heeft de EU besloten om nano-voedingsmiddelen niet op de lijst voor nieuwe voedingsmiddelen (novel foods) te plaatsen en zijn dus nog niet toegelaten op de Europese markt.

Auteur Frans M. de Jong

Gepubliceerd: 01-09-2010